domingo, 30 de abril de 2006

Adeu 15.04.2006

Esto es otra despedida, lo sabes, lo sé... como siempre. Conocemos muy bien lo que son, pues con esta van más de veinte, pero al fin y al cabo, una despedida tan sólo es una promesa de un futuro reencuentro.
Llevamos dieciocho años así, viviendo separados pero amándonos en silencio, por lo que no tendría que ponerme triste, pero ocurre. En los últimos instantes que tengo para contemplarte, saco el brazo por la ventanilla y te hago unas cálidas señales de despedida, de adiós. Y mis ojos se llenan de un líquido transparente con sabor a mar y se dirijen a los tuyos por última vez, hasta dentro de un largo año.
Y por último, lejos ya de ti, miro ese coche del carril derecho, que poco a poco se va quedando atrás, tan lleno de significado, aunque no conozca ni su matrícula ni a sus ocupantes, pero que, tan irremediablemente, me recuerda a ti con sus colores amarillo y negro... Barcelona, batega!

viernes, 28 de abril de 2006

Mo Cuishle

Con unos ladrillos de regaliz prestados y un poco de caramelo derretido a modo de cemento, Iron Maiden quedó atrapada y la niña de ojos miel consiguió ver la luz de nuevo. Le gusta la vida, no quiere volver a su anterior refugio, aunque sabe que cualquier momento de frustración que la supere pondrá fin a su existencia, obligándola al exilio de tinieblas que ocupa ahora la chica de ojos oscuros, sedienta de dureza y frialdad. Pero, ahora que se encuentra fuera, no desperdiciará la ocasión de poder tenerla más controlada.
El corazón compartido se vuelve más blandito y el óxido da paso a una fluidez constante de sentimientos exentos de rencor y llenos de sensibilidad.
No más ira, no más furia... Se acabó, Mo Cuishle toma el control, es la ganadora de este asalto.
Y desde las profundidades de sus entrañas, le llega a su cerebro un pensamiento que no procede de su cabeza...

"Bang-bang, my baby shot me down"

lunes, 17 de abril de 2006

Rage

Ni siquiera ha tenido que despertarse, pues la bestia que no siente se ha colado por el pequeño resquicio que la niña de los sentimientos ha dejado sin tapar, aquella debilidad que se hace más profunda cuanto más cercana. Así que volvemos a encontrarnos con Iron Maiden, pero esta Iron Maiden es diferente, ésta siente la rabia como nunca antes lo había hecho y la furia la llena por dentro, hasta tocar y corromper a la niña que se arrincona, atrapada, cerca de las costillas.

domingo, 16 de abril de 2006

Iron Maiden

Y esta chica de hierro está demasiado cansada para mantener su apariencia de chica dura sin corazón. No puede seguir con esa personalidad de montaña. La niña de su interior la mira con ojos de corderito degollado blanco-nieve y por fuera, la chica se derrite y se derrumba. La niña invade su alma, vuelve a sentir amor y dolor, revive en el cuerpo que una vez abandonó y se siente a gusto, en casa. Pero no por mucho tiempo. Quizá mañana, cuando amanezca y se despierte en medio de plumas verdes y rojas, ya no sea esa niña dulce, sino la chica desgarrona.

martes, 11 de abril de 2006

Ciutat

La ciudad se extiende ante mi. Es temprano y no puedo dormir. Decido irme sola por mi ciudad de ensueño. 8.30 marca el reloj, tengo cuatro horas. Empiezo, aunque mi orientación es nula en cualquier lugar, pienso que con las 18 veces que llevo viniendo a esta ciudad, podré controlar un poco y, en cualquier caso, si no lo hago, tengo el móvil en el bolsillo.
Carrer del Bruc, Aragó , Pau Clarís... las calles pasan a mi lado. Y, tras unos minutos, veo mi edificio favorito: la casa Batlló ilumina Barcelona, una Barcelona espaciosa a esas horas de la mañana. Me siento en el banco de enfrente y la observo hasta que decido continuar mi camino. Plaça Catalunya, alimento a las palomas por un euro en cualquier carrito de esa misma plaza y sigo. Ramblas: puestos diversos, turistas, olor a Barcelona y una sonrisa en mi cara. Colón apunta con su dedo en dirección contraria y decido dar media vuelta, aunque aún no me atrevo a meterme por el Raval después de mi última estancia allí, coincidiendo con mi primer atraco. Vuelvo sobre mis pasos y me dirijo hacia Pelayo y de allí a Tallers.
Mi avi y mi padre desayunan rosca con la mona de chocolate que le sobró a mi hermana. Entonces, sacan fotos en blanco y negro y mi padre comienza a evadirse en un mundo de nombres y caras, intentando un poco en vano, que entre en sus recuerdos lejanos de personas desconocidas para mí. Vuelve a su mundo y nos vamos a pasear los dos.
Padre e hija en una ciudad que trae muchos recuerdos, aunque más a uno que a otro. Es una bonita estampa. Nos vamos al barrio gótico y nos perdemos en la catedral y en sus calles y plazas adyacentes. Y me explica el significado de cada pared acribillada de balazos provenientes de la guerra civil y, después de una hora, volvemos a una realidad de tiendas y zapatos.

domingo, 9 de abril de 2006

Viatge

Está a piques de comezar a miña nova viaxe. Aínda estou algo adormecida, pero en 10 minutos marcho, para chegar, dentro dunhas 10 horas ó meu destino. Barcelona. Cidade de ouro e prata, a miña segunda cidade, o meu segunda lar, onde divagarei eu soa algunhas tardes e onde espero atopar, xunto a Gaudi, as respostas que ando a buscar dende hai tempo. La viatge va començar, estic un poc nerviosa i espectant, pero arrivaré al meu destí, depres de 9 mesos... Barcelona, t'estimu.

miércoles, 5 de abril de 2006

Filología

Mis tripas se fueron a pasear. Noto un vacío tremendo... Y es que en 29 minutos exactamente empiezo un cursillo, titulado "La literatura catalana contemporània a través del cinema" y voy a ir yo sola. Ya sé que no es algo anormal ni nada, pero es que yo le tengo pánico a este tipo de cosas: enfrentarme yo sola a un autobús, ir a algún sitio que nunca antes fuera y por supuesto, dentro de estas cosas, también entra el ir a un curso sin conocer a nadie en una facultad que queda a media hora de camino y que ni siquiera conozco por fuera... Pero aquí estoy, deseando que el primer día termine ya, aunque ni siquiera ha empezado todavía.